Myrk

Myrk hún læðist svo hljóðlát og köld
inn í daginn og tekur öll völd
Kröftug hún syrgir ei daginn sem drap
og minningar mannsins um gleðinar hrap
Á leið sinni um lífið hún virkar svo tóm
en hlustaðu á vindsins fallega óm
Hver hóf þessa nótt sem að ljósið ei sér?
Fylgdu henni burt og hún tekur við þér