Finnkjerringa

En gang sku hu Anne tel kjerka
En unge sku bli døft

Hu gjekk på ski ner Mannaskaret
Ei rett så fæl og stri ei løype

Langt om lenge kom a seg ned
Men da mangla brått ungen hue

I skinnpåsa på ryggen hadde ungen vøri
Kanskje deist borti ei gran eller i berja

"Som om han hadde hue da je drog hjemmantefrå - men je veit å det ligger hen".

Hennes ektemann
Døktig klein mot slutten
Bare låg der

"Men tel slutt sette je kneet i prøsten på'n og finga i hølamotet, så kom den hellige Kuds fader og slokte pina".

Samuel, salig han var
Da'n fôr satt tre svarte Kuds engler og gol
Som korper

Heller ville¡¯n ikke i jorda
Kista vart børi fra skauen ned
Men da dem kom tel kjerka nær
Nekta hesta plent å gå

Det var nok'n Hønn-Erik som var på ferde ja.